'harfa birmanska' nalezy do niezbyt licznego grona filmow, ktore okrucienstwo i bezsens wojny pokazuja nie poprzez epickie sceny bitewne, ale postaci bohaterow ktorzy jej doswiadczyli. kon ichikawa z jednostki pod przywodztwem nauczyciela muzyki (mikuni) wyodrebnia jednego zolnierza - mizushime (yasui), ktory po kapitulacji japonii probuje naklonic grupe swych wspolrodakow, slepo oddanych przegranej sprawie do zlozenia broni. ich bezcelowy upor i smierc sprawiaja, ze mizushima przekracza granice, za ktora nie ma dla niego powrotu do domu, do rodziny, przyjaciol i kolegow z oddzialu. blakajac sie po birmie w stroju mnicha grzebie zmarlych toczac jednoczesnie walke z samym soba i swoim przeznaczeniem. 'harfa birmanska' zarowno od strony realizacyjnej jak i scenariuszowej bardzo przypomina pozniejszego o 20 lat 'lowce jeleni' michaela cimino; obaj tworcy niewiele miejsca poswiecaja dzialaniom wojennym, w obu filmach mamy przeciwstawionych dwoch przyjaciol z ktorych jeden zostawia wojne za soba i probuje zyc dalej, drugi zas pod wplywem traumy zmienia sie zupelnie nie mogac opuscic miejsca, ktore go zmienilo. obraz ichikawy wymaga takze od widza sporej wrazliwosci - film toczy sie powoli, zas narracja przywodzi na mysl raczej kino yasujiro ozu niz okrutne i pesymistyczne filmy w rodzaju 'ogniow polnych'; z jednej strony jest wrecz archaiczna, a z drugiej - niesamowicie poetycka i mocna, bo pozostaje na dlugo w pamieci jako obraz wielkiej kleski zwyklego czlowieka.