Nicość pęka, by wypuścić z siebie coś. Z ciemnej, smolistej masy wyłaniają się rozedrgane żyjątka: pozbawione płci, zapętlone i samotne w powtarzalnych, bezcelowych ruchach. Wszystko się zmienia, gdy jedno z nich odnajduje w sobie coś innego. Żyjątko wyciąga z siebie czerwoną kulkę, która natychmiast zaczyna powiększać się, zmieniać swój kształt i hipnotyzować je wszystkie. Organizmy łączą się ze sobą w ekstatycznym, rytualnym tańcu: dzięki idei tworzy się wspólnota. Żyjątka zatracają się i zostają wchłonięte przez otchłań substancji, która swoim kolorem przypomina wulkaniczną lawę. Z kultywowanego obiektu o waginalnym kształcie rodzi się nowe życie, inne od tego, co istniało wcześniej: barwne, zróżnicowane, płciowe.
W filmie przedstawiona zostaje w sposób symboliczny hierofania - przejawienie się świętości w świecie, opisywane przez historyka i filozofa religii Mircea Eliadego. Autorka prezentuje oniryczną wizję z pogranicza jawy, snu i psychodelicznych doznań, posługując się językiem intensywnych kolorów i pulsujących kształtów. Animacja jest przy tym wyrazem fascynacji pracami antropologów kultury i życiem społeczeństw tradycyjnych oraz - z drugiej strony - światem organizmów prostych, oglądanym niczym pod laboratoryjnym mikroskopem. Tym samym podważona zostaje tradycyjna opozycja między kulturą a naturą. "Hierofania" to fantazja o początku - świata? człowieka? mitu? religii? kultury? - podróż do świata wyobrażonego, niewymagająca jednoznacznej interpretacji.