Hlemmur jest główną stacją autobusową w Reykiawiku i być może najbardziej pogardzanym miejscem islandzkiej stolicy. Jak każdy węzeł komunikacyjny, dworzec ten oferuje obietnicę ucieczki, jak również stanowi ponury zakątek, pełną gamę osób bez grosza przy duszy. Samotni i kompletnie spłukani żyją na krawędzi, wygnani z rodzin oraz nieakceptowani przez normy społeczne ... Niektórzy z nich walczą z długotrwałym alkoholizmem, depresją lub poważną chorobą psychiczną, inni znowuż są na zasiłku, obciążeni długami, lub po prostu są starzy i samotni. Ich istnienie trwa pomiędzy ucieczką od tego, co utracili, bólu ... a ponurym, kurczowym uściskiem nadziei, że pewnego dnia będzie lepiej. Mówią szczerze, a czasami zaskakująco poetycko, o swoim życiu na ulicy, o tym, co ich do tego doprowadziło.

Cyfrowo sfilmowany Hlemmur jest silnie oddziaływującym, wnikliwym dokumentem, pozbawionym wszelkich upiększeń. Kreśli losy ludzi tworząc okrutny, lecz jednocześnie bardzo ludzki obraz, uchyla rąbek intymności tych zapomnianych, czy niewidocznych, bohaterów, których społeczeństwo unika w strachu, lub ogląda jedynie w przelocie, z bezpiecznej odległości.