To już trzeci obejrzany przeze mnie film, w którym głównym bohaterem jest czrnoskóry osadzony, z którym identyfikuje się widz. Wcześniej widziałem ”Zieloną milę” i ”Czas zabijania”. Mimo, że te filmy są do pewnego stopnia podobne to nie miałem wrażenia, że oglądam coś wtórnego i sztampowego. Zdaję sobie sprawę, że żyjemy w czasach politycznej poprawności i zadośćuczyniania krzywd, które biali wyrządzili czarnym. Taka tematyka jest ostatnio modna. Mimo to po obejrzeniu filmu byłem wzruszony i wstrząśnięty. Abstrahując od faktycznej niewinności lub winy Huragana wstrząsający jest fakt, że w majestacie prawa można było skazać na dożywocie człowieka na podstawie tak wątpliwych poszlak. Zadaje sobie w związku z tym pytanie. Ile niewinnych ludzi zostało skazanych na karę śmierci, w stanach, których ona obowiązywała. Paradoksalnie Rubin Carter miał szczęście w nieszczęściu, że został skazany na dożywocie. Bo żyje do dziś, mimo krzywdy, którą mu wyrządzono.