Jestem pod dużym wrażeniem wykonania tej produkcji. Zwiastun od razu nastawił mnie pozytywnie, później jednak, nauczona doświadczeniem, poszłam do samej produkcji z większym dystansem. I dzięki temu odbiór był jeszcze lepszy niż sądziłam. Piękna historia, poruszyła mnie. Fabuła kompetentnie poprowadzono, w świecie rozdartym przez konflikt o sporne terytorium pomiędzy dwoma sąsiednimi państwami . Dla mnie film jest jakby podzielony na dwie części: pierwsza otoczona jest sielskim i ciepłym klimatem, wojna jest gdzieś tam, daleko na froncie. Mamy kolorowe stragany, dzieci bawiące się na plaży, piękne widoki. Jedyny zgrzyt jaki mamy to niekiedy wzmianki o wojnie, moment gdy główna bohaterką otrzymuje od ojca-Generała prezent- nowe skrzypce. Uwagę dziewczynki zwraca fakt że instrument jest już podpisany. Okazuje się że skrzypce są łupem wojennym przywiezionym przez ojca. Bohaterowie z tym faktem przechodzą jednak do normalności, wojny nie widać, są dziećmi, nie odczuwają jej bardzo . Nie ma krwi, ofiar ani maszyn wojennych. Przynajmniej przez pierwszą połowę filmu . A potem wojna przychodzi. I zbiera krwawe żniwo. Prawdziwy więc szok w filmie wywarł na mnie skutecznie zbudowany kontrast: spokojne życie, pracę jakie wykonują na co dzień normalni ludzie, problemy z jakimi się borykają na co dzień. A następnie obraz zniszczenia, śmierci i załamania. Przez skutecznie zbudowanie kontrastu, końcówka filmu wywołuje bardziej szok niż smutek. Tu również muszę dodać że ostatnie sceny wywołują dużo emocji, niektóre szczególnie dla bardzo młodego odbiorcy mogą być trudne. Co nie znaczy że odradzam oglądanie tego filmu z dzieckiem. Bardziej ostrzegam niektórych którzy mogą powiedzieć że mają dzieci nadwrażliwe. Nie mogę bowiem odradzić tego filmu animowanego dziecku które jest wrażliwe i refleksyjny, wyciągnie bowiem z "Glassworkera" więcej niż z innych produkcji ostatnich lat