Znakomity. Rewelacyjny. Arcydzieło.
Bardzo trudno znaleźć naprawdę dobry film biograficzny - dobry, czyli taki, który broniłby się nie tylko jako mniej lub bardziej wierne, tak czy inaczej politycznie poprawne/niepoprawne opowiedzenie historii kogoś znanego, ale jako samodzielne dzieło sztuki, jako suwerenna wizja artystyczna. Przy oglądaniu nawet tych najfajniejszych - takich jak "Frida", "Ray" czy "Pollock" - nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że to są rzeczy do znudzenia konwencjonalne, przewidywalne jak kino katastroficzne. Jak do tej pory, znałem tylko jeden, który wyłamywałby się ze schematu: "Rok diabła" Zelenki o Jaromirze Nohavicy. Teraz dołączył się drugi...
Kapitalnie spójna - choć mogłoby się przez długi czas wydawać, że tu się nic z niczym nie łączy - opowieść o Bobie Dylanie przez opisanie różnych jego wcieleń, różnych możliwych narracji jakby wziętych z nieświadomości samego pieśniarza. Pat Garret i Billy Kid - postacie z filmu, do którego muzykę robił przecież sam Dylan - inscenizują jedną z tych narracji; mały murzyński chłopiec, bardzo chcący być, jak i Dylan, bardem lat wielkiego kryzysu na wzór Woody'ego Guthriego - drugą; jakaś inkarnacja Arthura Rimbauda, poety będącego dla Dylana wielką inspiracją - trzecią. Sam piosenkarz wyłania się dopiero z wszystkich tych opowieści.
Znakomite zdjęcia, czasem wysmakowane jak u Felliniego, genialne aktorstwo (zwłaszcza Cate Blanchett!) - naprawdę, jeden z najlepszych filmów, jakie w ogóle widziałem, nie tylko ostatnio. Wielki, naprawdę wielki szacunek dla reżysera, zdjęciowca, montażysty, scenarzysty, aktorów. Zero tandety, zero mitologizowania, zero silenia się na kultowość. Naprawdę - oniemiałem...