Wojna secesyjna dobiegła końca, jednak nie każdy jest w stanie się z tym pogodzić. Były dowódca oddziału konfederatów Jonas z pomocą synów dokonuje napadu na konwój przewożący pieniądze. Po zmasakrowaniu żołnierzy, rodzinka ucieka pod przykrywką transportu zwłok pewnego kapitana by zmylić ewentualne patrole. A droga przed nimi jest długa.

Oglądając wcześniej "Django" i "Człowieka zwanego Ciszą" można się odrobinę zdziwić. Podczas gdy we wspomnianych filmach Corbucci stawiał na akcję i stosowanie coraz bardziej wymyślnych sposobów na przekraczanie granic gatunku, tak w przypadku "The Hellbenders" otrzymujemy film dość spokojny. Wytłumaczenie jest proste - swoboda reżysera była mocno ograniczona przez producenta Alberta Banda. Poza zasadzką na początku filmu i niezłą końcówką, film wypełnia szereg dość beznamiętnych scen. Brakuje im jakiegoś większego napięcia, tempa, koloru. Za każdym razem gdy bohaterowie natrafiają na kłopoty, wychodzą z nich dość łatwo.

Gra aktorów nie powala na kolana, przez co charakter postaci nie jest specjalnie wiarygodny. Joseph Cotten nie przekonał mnie jako facet gorączkowo oddany "sprawie", chcący za wszelką cenę zdobyć pieniądze z konwoju by wskrzesić Konfederację. Nie zauważyłem w nim iskry szaleństwa czy też zimnej kalkulacji, pchającej go do osiągnięcia celu. Jego synowie też szczególnie nie zapadają w pamięć. Pierwsza wdowa zagrała nieco komicznie. Druga, Claire, już trochę lepiej, choć niektóre jej zachowania również zastanawiają. Lecz winy należałoby upatrywać także w scenariuszu. Zresztą Corbucci nie słynął z głębokiej psychologii, więc nie ma co się tak czepiać.

Najlepszym akcentem w filmie jest epizod Ala Mulocka w roli żebraka. Nieprzewidywalny, soczysty, trochę drażniący. Takich postaci zabrakło w filmie. Na plus należy zaliczyć także muzykę Morricone, który w tym wypadku podpisał się jako Leo Nichols. Prosta, dość klimatyczna kompozycja, w sam raz na zakończenie wojny. Film raczej dla fanów.