Miał być wielki powrót, wielkiego faceta. Miał być wielki film na
koniec tysiąclecia i... wszystko pękło jak bańka mydlana.
Oglądając to dzieło długo dawałem mu szansę, bo lubię Arniego, lubię SF
itp. Ale kiedy kino zaryczało gromkim śmiechem, na wieść, że
stygmatyczką jest... "polska chłopka", albo gdy nadzianemu na miecz
Arniemu ukazała się skąpana w pastelach rodzinka, albo, gdy Arni
starał się znaleźć powiązanie między swoją spluwą, a Jezusem na krzyżu,
albo, gdy Arni w trzech zdaniach rozwiązał zagadkę, której kosciół
nie potrafił rozwikłać od dwudziestu lat, albo... itd. To zacząłem
się śmiać i zrobiło mi się przykro, bo dawałem mu szansę.
Lecz to nie jest całkowicie beznadziejny film. można powiedzieć, że
ma w sobie pewien potencjał, ale musiałby zostać bardzo radykalnie
przemontowany. Trzeba wreszcie sobie jasno powiedzieć, że mamy do czynienia z dziełem,
które jest nieodrodnym dzieckiem swojej epoki i znajdziemy w nim taką ilość nawiązań
do innych filmów, jaka powinna się znaleźć w dobrej, postmodernistycznej robocie.
Tylko, że nawet nawiązywać trzeba na pewnym poziomie, to znaczy tak, by doszukiwanie
się pierwowzorów prowadziło do odkrywania nowych sensów, a nie powielania utartych
schematów, o których wiadomo, że są komercyjnie dodatnie.