„Ich noce” to chyba najlepsza w historii screwball comedy, niedościgniony wzorzec dla późniejszych komedii romantycznych. Mimo że dzieło to nakręcono już 75 lat temu, upływu czasu po nim nie widać, „Ich noce” weszły już na trwałe do historii światowej kinematografii. Co zdecydowało o tak wielkim sukcesie i popularności tego filmu? Jak to u Franka Capry, podstawą wielkości filmu jest doskonały scenariusz autorstwa stałego współpracownika reżysera, Roberta Riskina. „Ich noce” opowiadają historię znajomości dwojga młodych ludzi, znajomości, która zaczyna się od wzajemnej niechęci czy wręcz nienawiści i która stopniowo ewoluuje w stronę sympatii i w końcu przeradza się w miłość. Ale zanim do tego dojdzie autorzy filmu serwują nam cały szereg zabawnych perypetii głównych bohaterów, okraszonych mnóstwem błyskotliwych dialogów – humor jest tu naprawdę przedni, ironiczny i subtelny, daleki od trywialności czy wulgarności. Pomysłowość twórców w inscenizowaniu różnorodnych gagów naprawdę robi wrażenie. Moim ulubionym momentem jest scena na kempingu, kiedy bohaterowie udają małżeńską parę podczas wizyty detektywów.
Zdaje się jednak, że tym, co zaważyło na niebywałym sukcesie filmu, była genialny duet aktorski: legendarny Clark Gable i mniej u nas znana Claudette Colbert, którzy stworzyli uroczą, niezapomnianą parę ekranowych kochanków. Clark Gable wcielił się tutaj w postać świeżo zwolnionego z pracy dziennikarza, ironicznego, dumnego, nieco cynicznego, ale też zaradnego, znającego życie i reguły nim rządzące. Natomiast Colbert zagrała nieco zepsutą, kapryśną córkę milionera, której głównym zajęciem jest robienie na złość swojemu ojcu. Okazuje się ona jednak dziewczyną wcale otwartą na życiową naukę, jakiej jej udziela świeżo poznany dziennikarz. Para ta przypadkowo na siebie trafia w autobusie, jadącym do Nowego Jorku. Traf chce, że wbrew sobie zostają oni zmuszeni do wspólnej podróży i do współpracy, co wpłynie na ich obojga, odmieni ich i ich losy.
Ale „Ich noce” to coś więcej niż tylko świetna opowiastka miłosna. W trudnych czasach, kiedy Stany Zjednoczone budziły się do życia po okresie Wielkiego Kryzysu, film Capry miał krzepić Amerykanów, tchnąć w nich ducha optymizmu i wiary – wiary w lepsze jutro, w dobro człowieka i siłę społecznej solidarności. Capra w „Ich nocach” taki krzepiący obraz Ameryki ukazuje: widzimy zwykłych ludzi, ich codzienne, proste problemy, widzimy, jak dzięki solidarności i wzajemnej pomocy można przezwyciężyć wszelkie trudności. Capra jak zwykle dostrzega wspaniałość życia w tych pięknych drobiazgach, z których składa się codzienność. W tym aspekcie „Ich noce” stanowią piękną afirmację życia, nawet jeśli może się ono wydawać prozaiczne i nie obfitować w jakieś nadzwyczajne wrażenia. Ta afirmacja życia była zresztą jednym z lajtmotywów twórczości Capry, najpełniejszy wyraz znajdując w późniejszym „Wspaniałym życiu”. Myślę, że i w tej ponadczasowej nauce tkwi fenomen filmu, tajemnica jego nieśmiertelności.
Moim zdaniem, „Ich noce” to jeden z tych filmów, w których zakochasz się od pierwszego wejrzenia. Świetny scenariusz, niezapomniane kreacje aktorskie, wspaniały humor, błyskotliwe dialogi, ciepło i radość życia, emanujące z ekranu decydują o magii tego filmu. Warto też dodać, że jako jeden z nielicznych filmów w historii „Ich noce” zdobyły Oscarowego Wielkiego Szlema (film, reżyseria, aktor i aktorka pierwszoplanowi, scenariusz). Film, który jednocześnie bawi, krzepi i uczy.