Film dokumentalny Andrzeja Wajdy prezentuje dorobek artystyczny Xawerego Dunikowskiego, wybitnego rzeźbiarza z okresu I połowy XX wieku. Powstał, by upamiętnić 60-lecie jego pracy twórczej. Widzimy go w pracowni pomiędzy słynnymi "głowami", nowoczesnymi popiersiami kobiet i mężczyzn z początku wieku. Następnie kamera zdejmuje posąg "Ewy", figury "Macierzyństwa", rzeźby "Tchnienie", "Fatum", "Dante". Oprócz nowoczesnych "głów" również cykl głów wawelskich. "Kobiety brzemienne" zostały wyeksponowane w plenerze, na brzegu morza, z motywem muszli niesionej przez żywe dziecko. Z okresem socrealizmu łączą się Pomnik Wdzięczności dla Armii Czerwonej w Olsztynie i Pomnik Czynu Powstańczego na górze św. Anny. Tytuł filmu zaczerpnięto z podtytułu "Autoportretu" (1917) Dunikowskiego przedstawiającego go jako masywną, nagą, śmiało kroczącą postać o dwóch obliczach, jednym zwróconym ku słońcu, drugim ku ziemi. Komentarz Bohdana Czeszki, wygłoszony przez Aleksandra Bardiniego, wpisuje ten reportaż w konwencję socrealistyczną. Z kolei warstwa wizualna, utrzymana w poetyce impresji dokumentalnej, zdecydowanie przekracza granice socrealizmu i stanowi dowód wczesnych inspiracji artystycznych młodego Andrzeja Wajdy.
platforma vod
