Nadrobiłem zaległości. Obejrzałem "Idę". Nie wiem o co idzie niektórym widzącym w "Idzie" antysemityzm czy antypolskość. Ale mnie nie o to idzie. Idzie raczej o to, że, chociaż to dobry film, a biorąc pod uwagę zdjęcia, kostiumy, stylizacje na kino lat 50-tych - wręcz świetny, to "Ida" jest filmem, który mnie nie przekonał, nie przyprawił o drżenie serca, nie zainspirował do przemyśleń, do rozmów, nie zabrał mi (po projekcji) ani minuty czasu. Pomyślałem sobie jedynie, że skoro "Ida" Oskara dostała, to ileż polskich filmów wcześniejszych na Oskara zasługiwało daleko bardziej.

Tak, Agata Kulesza wypadła świetnie, ale Agata Trzebuchowska, w całej swej zwyczajności, co z pewnością było założeniem reżyserskim, wypada nienaturalnie zwyczajnie. Jak na amatorkę, nie dysponuje arsenałem możliwości aktorskich, więc gra twarzą. Ale czy to jest gra, skoro dowiadując się o swoim pochodzeniu zakłada taką samą minę, jak w momencie odkopywania szczątków swoich rodziców, ponownego ich pochówku, po wypadku samochodowym i w scenie łóżkowej?

Wyrok ciężkich robót powinien dostać natomiast dźwiękowiec. To niestety polski standard.

Dzień wcześniej widziałem "Lewiatana" Zwiagincewa, rosyjskiego kontrkandydata "Idy". "Lewiatan" jest porażający. "Idę" i "Lewiatana" łączy teza: największą bestią jest człowiek. Jednak u Zwiagincewa wszystko jest wymowne w treści, w "Idzie" ukryte w formie.