Nie wiem ile razy widziałem "Inferno" (z 6-7 razy - moim pierwszym horrorem Argento pozostaje wszak "Phenomena"), lecz wczorajsza projekcja w Noc Walpurgii z DVD upewniła mnie w przekonaniu, że to jeden z moich ulubionych horrorów Dario Argento i zarazem podręcznikowy przykład onirycznego koszmaru przeniesionego na ekran. W przypadku "Inferno" Dario koncentruje się nie na fabule, lecz na ujęciach i emocjach, przede wszystkim na strachu. Wiele niezapomnianych scen: nurkowanie Rose (Irene Miracle) w podwodnym pokoju w poszukiwaniu klucza (sam mistrz Mario Bava maczał w tej scenie palce), pojawienie się tajemniczej piękności (Mater Lacrimarum) na sali wykładowej, pościg po podziemnej bibliotece, atak kotów na Darię Nicolodi, Kazanian gryziony przez szczury itd. Fantastyczny temat przewodni alchemii i magii plus sadystyczne morderstwa (okno jako gilotyna). "Inferno" to irracjonalny koszmar zarejestrowany na taśmie - podobnie jak "The Beyond" Fulciego i "Lisa and the Devil" Bavy.

There are mysterious parts in that book, but the only true mystery is that our very lives are governed by dead people - Dario Argento's "Inferno"

The best `architectural' horror movie ever made - i jak tu się nie zgodzić... (cudowny architektoniczny przepych nowojorskiego domostwa, tajemne przejścia, pokoje i pomieszczenia...) Istny labirynt kuszącej ciemności. Scena odbicia w lustrze powala, muzyka Keitha Emersona pasuje też.