Po zakończeniu filmu natychmiast pojawiła mi się w głowie piosenka pani Santor, ale w wykonaniu pani Villas. Bo czy nasze życie nie polega na mikro powrotach do nostalgicznej przeszłości? Za czymś już bezpowrotnie utraconym? Za rozpaczliwą walką w naszej głowie, w której toczymy boje o te nieskończoności niezrealizowanych scenariuszy naszego życia?

Mimo, że z góry wiadomo, że innego końca nie będzie?

Mimo, że film prosty, powoli rozwijający się, to w tym przypadku jest jego dodatkowym atutem, gdyż pozwala i daje miejsce na refleksję w czasie jego trwania. Nie pomnę, jak uderzyły we mnie wspomnienia minionych lat 90tych. Jak powróciły myśli oraz wyobrażenia dziecięcego pojmowania świata, które było tak niewinne. Potem zaś przyszła kolej na prozę życia i próbę utożsamienia się z niektórymi emocjami poszczególnych bohaterów, ale na kanwie swoich życiowych doświadczeń.

To nie było jednoznacznie złe lub dobre uczucie.

Ale pozwoliło po raz kolejny uzmysłowić, że życie tak przelatuje nam przez palce, że nie jesteśmy w stanie tego nawet zauważyć. A gdy już to się dzieje, często jest za późno. Ale czy na wszystko? Właśnie nie. I tego promyka nadziei będę się starał trzymać.

Jak dobrze, że takie filmy powstają.