Kiepski stan wielu filmów Wellesa tłumaczy się małym budżetem, ingerencją osób trzecich w proces twórczy, albo zmienionym montażem, po którym gotowy film był daleki od zamierzeń reżysera. W wypadku „Intruza” nie działa żadne z powyższych – tu zawiódł po prostu sam Orson Welles.

„Intruz” opowiada historię detektywa Wilsona, który zostaje wynajęty przez rząd USA do śledzenia Konrada Meinike, który zaraz po przybyciu do Stanów Zjednoczonych postanawia kogoś odnaleźć – i w tym celu wyjeżdża do małego miasteczka w Connecticut. Tam niespodziewania znika, a Wilson postanawia bliżej przejrzeć się społeczności żyjącej w okolicy, a w szczególności miłośnikowi zegarów: Charlesowi Rankinowi...

Brzmi ciekawie, ale w ostateczności nie jest to godna uwagi fabuła – była tu idea, widoczna w całej kompozycji filmu i niemal każdym ruchu kamery. Było dobre aktorstwo, szczególnie Orsona Wellesa. Były dobre, wielopoziomowe i charakterystyczne dla Wellesa zdjęcia (ujęcia zza pleców). Nie wystarczyło.

Film najwięcej traci na złym skomponowaniu postaci Rankina – jak na ówczesne standardy, postać ta pojawia się w filmie stosunkowo późno, i nie wiele o niej wiadomo. Nie byłem pewny, kto w pojedynku Wilson – Rankin jest zły, a kto dobry; czy Rankin pozbywający się obławy ma słuszność w tym co robi, czy nie – jeśli to drugie, to dlaczego? Czemu jest ścigany? Za co? Powody są podane dopiero pod koniec, gdy widz już na dobre zobojętniał na to, co się dzieje na ekranie – a dzieje się naprawdę niewiele. Tak naprawdę główny wątek jest jedynym, jaki pojawia się w filmie – nie ma tu ciekawych bohaterów ani zależności między nimi. Sama historia też nie jest zbyt interesująca – głównie dlatego, że reżyser zwiódł widza co do celu, jaki przyświecał mu w trakcie tworzenia. Gdy detektyw jest już pewny co do swoich przypuszczeń, w filmie nie zachodzi żaden zwrot akcji, fabuła toczy się dalej, tym samym tempem.

Oczywiście, mając w pamięci fascynację reżysera tym, jak ludzie zachowują się w trudnych sytuacjach, zrozumie się, czemu sceną kulminacyjną jest zasadzka w wieży kościelnej. Wybaczy się nawet teatralny charakter tej sceny, ale nie wybaczy się, że cały film ostatecznie jest mało ciekawy, i poza dobrymi zdjęciami już nic nie oferuje. Tylko dla wielbicieli Orsona Wellesa.