Aktor i 'reżyser' Jon Favreau cały czas chce zostać Ultimate Fighting Champion. Od czasu występu we "Friends" jako Pete Becker nie może przestać marzyć o byciu hard core'owym twardzielem i mimo, że maskuje swoje próby przejścia z nerda do twardziela, zabiegami w stylu:

- Gram tylko szofera, który umie się bić, ale i tak Scarlett Johansson może mi dokopać, a kiedy ja załatwiam jednego gościa ona rozwala dziesięciu, więc postać o nazwisku 'Hogan' to autoparodia. - to my jednak wiemy, że rekompensuje sobie psychofizyczne braki.

Sam fakt, że bohater jego filmu to multimiliarder o rozbuchanym ego, który robi co mu się żywnie podoba daje do zrozumienia, że Fevreau takim chciałby być.

Film fajny - Tony Stark ma nowe rozterki [chociaż radzi sobie z nimi jak ze wszystkim - spycha na boczny plan i chleje by zapomnieć], mroczny Rourke rozwala samochody, War Machine wojuje, Czarna Wdowa ass-kickuje, Pepper Potts rządzi (firmą), Stan Lee nie mówi ani słowa i Nick Fury pojawia się w 3 scenach. Wszystko to okraszone muzyką ACDC i efektami specjalnymi na miarę Stark Expo.

Więcej akcji; trochę poważniejszy humor niż w 'jedynce', dlatego, że rubasznie pieprzne odnośniki są zawoalowane w 'normalnym' dialogu i fajne dialogi Rourke'a [choć za mało ich, bo tylko w więzieniu]; dają wrażenie dopracowania, które sprawia, że ten film jest (może) lepszy od pierwszej części. Ale czy takie stwierdzenia mają jeszcze sens? W końcu to część całości - trylogii Żelaznego Mena. Nie mówiąc o Awendżersach. Jednakże: - Kto by pomyślał, że mały 'Prick' jest tak drażniący. - hehe...