Ludzie we wszystkim dopatrują się sensu i przekazu zwykle na siłę. Wszystko musi się
idealnie składać, harmonizować ze sobą, razić logicznością, a najlepiej jakby w pigułce
zawarte zostało i "podane na tacy" to co autor miał na myśli tworząc, wraz z tłumaczeniem
dlaczego tak, a nie inaczej. Zapewne każdy odbiera ten film inaczej. Ja nieco uruchomiłam
swoją wyobraźnię i puściłam wodzę fantazji, totalnie się odprężając i oddając rozmaitym
emocjom animacji-chwilami chichotałam jak chochlik, chwilami ogromny smutek ogarnął
moje trzewia i resztę ciała. Nie odbieram sensu "Jamniczka" wprost, tylko odczytując go krok
po kroku, "pomiędzy wierszami". Przekaz nie jest łatwy. Mistrzostwem jest dla mnie chociażby
sama technika "non camera" i chylę czoła przed Antoniszem- jego indywidualnością,
ogromnym talentem, nietypowym sposobem pojmowania otaczającego go świata. Głos
staruszki był jak najbardziej zrozumiały i idealnie wpasował się w klimat. Muzyka jak
najbardziej na plus. Miodzio. 10. :)