Praktycznie, gdyby obsadzono Heigl, ale jako zupełnie inną
osobę i pokierowano scenariuszem przejrzyściej i nie tak
''przewidywalnie'' jak tutaj, może i by coś z tego wyszło. Lecz
stało się zupełnie odwrotnie. Praktycznie, bo teoretycznie
wyszło z tego banalne i nudne widowisko. Przez pierwszą
godzinę mamy koszmar niedopowiedzeń, pomimo, że śmiało
się wielu rzeczy można domyślić. Co rusz wyskakują nowe
twarze, nie wiadomo skąd, nie wiadomo po co, w pierwszej
chwili, kompletnie nic nam nie przedstawiające. Ma się
wrażenie, iż niektórzy są wplatani w tą całą intrygę? na siłę.
Ich dziwne życiorysy potrafią wprawić w zdumienie. Gdy już
zaczyna być bardziej ''czysto'', dochodzi znów po kilku
minutach do zablokowania fabuły w postaci powrotu do
topornej części pierwszej i tak już trwamy w tej opowieści do
samego końca. Sam pomysł zaangażowania stanowczo
nieodpowiedzialnej i lekko zaplątanej dziewczyny w zadanie,
jakie w sumie sama sobie powierza tylko dla kasy, jest mało
trafny. Nie ma ona bladego pojęcia w co się wplątuje. Ma się
wrażenie patrząc na nią, że Steph traktuje to wszystko jako
jakąś przygodę, ubraną w finale w upragnione pieniądze, nie
patrząc na zagrożenie jakie na siebie ściąga. A już policja przy
niej, to jakieś stado durnych ślamazar. Dziwne tylko, że tyle na
tym komisariacie pracuje ludzi, tylko cholera wie czym się na
co dzień zajmujących w takiej dziurze jak ta, którą oglądamy.
Naciągane to ponownie do granic absurdu. Poza tym gra
aktorów jest równie nudna i nijaka, jak i cały ten kryminalny
badziew. Mówię kryminalny, bo w pierwszej kolejności miał
być komedią z lekką akcją w tle, a prawdę powiedziawszy, to
nie ma tu nic komicznego, a jak już coś jest to tylko ociera się
o ''ułamki sekund'' dobrej zabawy. Co najwyżej można
delikatnie się uśmiechnąć, ale to nic w przeciwieństwie do 90
minut filmu, który na prawdę jest naiwny i ospały.
Przesadyzmy płyną całymi strumieniami począwszy od takich
szczegółów jak ćwiczenia na strzelnicy, gdy Ranger oddaje 8
no może 10 strzałów do ''tarczy'', a dziura w niej jest po
kilkudziesięciu strzałach chyba lub po jakimś niezłym
pocisku, skończywszy na scenie schwytania wiadomo kogo.
Niektóre może i są zabawne, ale większość przeważnie
idiotycznie śmieszna. Do słabej oceny, dochodzi jeszcze
kiepska narracja głównej bohaterki Stephanie. Wydaje się
zbyt płytka i taka naiwna jak diabli. Sama końcówka
wymęczona, a przede wszystkim mega ckliwa i banalna. I
jeszcze tak jej babka, która niby to jest taka cool. Mnie tylko
drażniła, a w scenie, rodzinnego posiedzenia przy stole, gdy
wymachuje bronią, to już był istny debilizm. Trwało to z pięć
minut i tylko czekałem, aż kogoś w końcu upoluje. Zaleciało
od razu, ale ... czarną komedią. W całej tej KOMEDII jest na
prawdę raptem parę dobrych tekstów i to też niekoniecznie
muszą się one innym podobać. Przytoczę chociaż jeden:
- ''Dwóch facetów widziało mnie nago i poszło sobie. Czy
mam już się martwić?''. Tyle pozostało w pamięci.
Ogólnie cały ten film jest z gatunku ''ni tu ładu, ni tu składu''.
Wieje nudą i absurdem. Nie uświadczymy także ciekawej
ścieżki dźwiękowej. Ona gdzieś tam jest, ale kompletnie
pozbawiona charakterystyki i polotu. Nijaka jak całość. Do
tego pasowała by typowo ironiczna.
''Jak upolować faceta'' to niestety produkcja byle jaka, nazwę
ją śmiało po imieniu: bezpłciowo - naiwno - absurdalna, u
mnie maksymalnie na 3/10. Brak dobrej zabawy
gwarantowany.
Pozdrawiam