ten film jest myślowo spójny. najbadziej mi się podobała ambiwalentna stylizacja janosika na chrystusa. najpierw rojenia bohatera o diable nakłaniającym go do samobójstwa, który podszywa się pod chrystusa - janosik: "ale ty nie jesteś chrystusem" - diabeł: "ty też nie".
a potem paralela między huncagą i judaszem. i końcowe sceny przywodzące na myśl pasję: torturowania janosika, drogi na egzekcję (przewraca się etc.), powieszenia (przebicie lewego boku) i śmierć janosika, kiedy patrzy w słońce.
brutalne sceny (to mówię a propos niewiarygodnie głupiej balladyny, którą dzisiaj oglądałam) klimatem przypominają dramaty słowackiego; janosik - pod względem osobowości - bohaterów tych dramatów.
nie zgadzam się z opiniami, że janosik jest złym filmem; trafiłam na niego przypadkowo i jestem pozytywnie zaskoczona.