Film o dramatycznym wpatrywaniu się w monitory i stukaniu w klawisze klawiatur. Pracownicy biurowi będą siedzieć na krawędziach foteli. No dobra, nieco przesadzam, bo nie brakuje scen akcji, wręcz przeciwnie, a wszystkie zrealizowane w stylu poprzednich odsłon i co więcej, wykonane równie dobrze jak dekadę temu. Jednego tylko brakuje, fabuły…

Bo może i serię oglądało się – a przynajmniej wracało do niej – przede wszystkim dla mocarnych scen akcji, wbijających w fotel pościgów samochodowych i intensywnych mordobić, ale jednak z równym zainteresowaniem śledziło się też historię, szukało wraz z bohaterem prawdy o jego tożsamości, rozgrzebywało przeszłość i wkładało kij w mrowisko. Zabrakło tego w nowym filmie, który przez pierwszą godzinę jest o niczym, o ludziach wpatrujących się dramatycznie w ekrany i Jasonie używającym pięści w nowych lokacjach. Dopiero w drugiej połowie zaczyna się klarować jakaś intryga, bohater w końcu ma solidną motywację do dalszych działań, a widz budzi się z lekkiego letargu. Jakiś czas później dostajemy po głowie cudowną orgią destrukcji na ulicach Las Vegas oraz mięsistym pojedynkiem na pięści i przypominamy sobie, dlaczego kochaliśmy poprzednie filmy.

Gdyby nie to, wyszedłbym z kina bardzo rozczarowany, co nie znaczy, że nie poczułem się zawiedziony przez Greengrassa, bo wprawdzie świetna obsada drugoplanowa (Vikander, Cassel, Riz Ahmed i Tommy Lee Jones w roli kolejnego obowiązkowego starego dziada-manipulatora w garniturze) osładza nieco pierwszą godzinę, a całość zrealizowana jest bez zarzutu, ale dotychczasowe filmy oferowały jednak rozrywkę na wyższym poziomie. Najsłabsza odsłona serii.

Nie, nie zapomniałem o istnieniu ”The Bourne Legacy”.

http://kinofilizm.blogspot.co.uk/

Więcej recenzji i innych materiałów o kinie:
https://www.facebook.com/pages/Kinofilia/548513951865584