Zgadzam się. Nienawidzę, ale oglądam i wręcz oceniam jako arcydzieło. Bo film sprawił, że płakałam nad losem tej pary i nad swoim, a potem pojawia się trzeźwe myślenie i nadzieja znika.

Podpisuję się również. Chyba nawet miło było by być naiwnym i wierzyć w takie historię trochę dłużej, ale rzeczywistość weryfikuje te nadzieje. Szczerzę nienawidzę.

Ja także.Nienawidzę a zarazem kocham.Życie

Szkoda tylko, że większość widzów pielęgnuje te złudne nadzieje i do głowy im nie wpadnie, że mogą mieć "to coś". Ba, że "to coś" może tak naprawdę być w zasięgu ręki. Ale ja też lubię melodramaty (jedyny minus - muszę oglądać je sama, bo nikt nie chce ryzykować życia w czasie wywoływania chwilowego stanu pseudo-depresji pomelodramatycznej, który, niekontrolowany, może przerodzić się w prawdziwe załamanie).