Panią reżyser poniósł "temperament wizualny" kosztem filmowej dramaturgii. Ktoś powie poetyckie kino - w porządku. Nie domagam się gwałtownych zwrotów akcji, tylko spójności. Moim zdaniem kilka z pięknych obrazków "Jedwabnej opowieści" można było skrócić w celu nadania większego wyrazu całości. W czasie kontemplowania kolejnych ujęć ulatuje gdzieś wiarygodność psychologiczna i idea przedstawionej historii. Film nie jest nudny, przyglądanie się twarzy głównej bohaterki wciąga, ale nagle budzę się z zamyślenia i nie wiem po co to wszystko oglądam. Z chaosu wyłaniają się pompatyczne wnioski, które brzmią jakoś tak nie przekonująco.