W groteskowym obrazku prowincji przebija gorycz połowy lat 80. Reżyserka komentuje swój film: "Zrobiłam film "Jestem mężczyzną" niby jako dokument o groźnym totalitarnym dyktatorze, który w podwrocławskich Świniarach opanował wszystkie najważniejsze stanowiska, został nawet szefem koła Ligi Kobiet, które na jego cześć śpiewają pieśni. AleW groteskowym obrazku prowincji przebija gorycz połowy lat 80. Reżyserka komentuje swój film: "Zrobiłam film "Jestem mężczyzną" niby jako dokument o groźnym totalitarnym dyktatorze, który w podwrocławskich Świniarach opanował wszystkie najważniejsze stanowiska, został nawet szefem koła Ligi Kobiet, które na jego cześć śpiewają pieśni. Ale w tej skali wszystko to było śmieszne. Chciałam rozbić powagę mówienia o totalitaryzmie." Po zakończeniu stanu wojennego reżim zelżał, ale w oczach dużej części opinii społecznej nadzieje wolnościowe, wiązane z Solidarnością, rozwiały się. W kraju panował marazm i społeczny zastój. Obrazek zadowolonej z siebie małomiasteczkowej społeczności w filmie Zmarz-Koczanowicz kryje podwójną ironię. Na pozór przedmiotem satyry jest otoczony kultem przewodniczący Ligi Kobiet, którego osiągnięcia zostały pokazane w stylu propagandowych kronik filmowych (ma on także, poza rolą społeczną, rys ludzki, prywatny: jest artystą, fotografuje drzewa). Jednak nie da się ukryć, że ludność miasteczka lubi swojego "wodza". Chętnie spełniają jego polecenia – gdy trzeba, zamalowują wypisywane na murach przez "wichrzycieli" hasła antyustrojowe lub burzą poniemiecki pomniczek, przed którym "niepotrzebnie" zatrzymywały się zagraniczne wycieczki. Ta dokumentalna komedia dotyka wstydliwej kwestii, z którą do dziś nie mogą się uporać historycy: tamten reżim miał społeczne poparcie.
reżyserka w opisie dużo więcej wyjaśnia o co cho w tym filmie. Przyśpiewki wykonywane przez jakiś kobiecy lokalny zespół jako wstawki pomiędzy różnymi kadrami tworzy całość tego dziwnego filmu.
bachoo 3 punkty