Niby prosty temat i nie jest to kino najwyższych lotów, ale nie jestem rozczarowany po ocenach. Pełno jest stereotypów o rodzimym kinie, m.in. że w Polsce nie powstaje żaden dobry film, odkąd ten kraj przeszedł transformację ustrojową. Z pewnością to dzieło wybija się ponad przeciętność. Reżyser postawił na prostotę, a proste trudniej zepsuć. Tylko krytycy (i część użytkowników FW) postanowili zmieszać ten film z błotem, wylewając wiadro pomyj na kler i tych, którzy próbują go "wybielić", ale i tak średnia ocen jest wysoka jak na polską produkcję. Twórca chciał pokazać, że nie wszyscy księża to pedofile, a jeśli ukrywanie pedofilii przez Kościół to jego główny problem, przydałoby się przedefiniowanie jego działania. Wracając do filmu, mamy zestawienie kontrastów, czyli duchownego i klasycznego dresiarza. Sacrum i profanum. Wodę święconą i kokainę. Okazywanie dobroci i działalność przestępczą. Prowadzenie hospicjum wbrew woli bossa biskupa i wyrok z zawiasami. Nawracanie innych i wykonywanie prac społecznych. Można tak w nieskończoność. Po początku, w którym rap jest zestawiony z psalmem, a msza święta z kradzieżą, niestety kontrastowa kompozycja zanika. Jednak można zaobserwować stopniową przemianę Patryka pod okiem mentora, Jana. A to wszystko bez gwiazdorskiej obsady, nawet Karolaka, który wepchnąłby się wszędzie. Ogrodnik świetnie się odnalazł w roli chorego. Bardzo przyjemnie się to ogląda, nie ma humoru na siłę, a także nadmiaru bluzgów, choć jest ich tam parę. Zakończenie wzruszające. A zatem radzę nie słuchać krytyków, a raczej krytykantów, tylko samemu się przekonać i przy okazji dać zarobić twórcom tego filmu. Sami wiemy, jaka jest sytuacja polskiego kina po transformacji ustrojowej, a w powodzi przeciętności oraz dna i 2 metrów mułu ten porządny film, choć nie arcydzieło, wyróżnia się pozytywnie.