Idąc na seans tego filmu byłem nieco sceptyczny, bo nie przepadam za estetyką kina z Indii czy Pakistanu oraz tamtejszą muzyką. Natomiast po obejrzeniu filmu debiutanckiego filmu Sadiqa diametralnie zmieniłem zdanie.

Promocja i szerokodostępne opisy filmu skupia się na wątku transpłciowej (czy też tzw. hijra) Biby i jej romansu z żonatym Haiderem, lecz moim zdaniem nieco ważniejszą rolę w tym filmie pełniła postać Mumtaz (świetna Rasti Farooq, trochę podobieństw do młodszej Kamily Baar). Mumtaz uosabia postać kobiety tracącej kontrolę nad swoim życiem w imię konserwatywnych zasad w lokalnej społeczności i rodzinie. Z osoby będącej de facto jedynym źródłem dochodu w małżeństwie staje się z dni na dzień pomocą domową, sprzątaczką, a także potencjalnym inkubatorem, który ma urodzić pierwszego chłopca w rodzie. Jej twardo stąpająca po ziemii postać załamuje się co prowadzi do tragedii pod koniec filmu.

Pomimo kraju produkcji i innego kontekstu kulturalnego jest to obraz uniwersalny, bo mówi wiele o ludzkich instynktach, czy też o potrzebie samorealizacji.

Na duży plus 3 główne postaci, ścieżka dźwiękowa, która poza oczywistymi scenami z teatru muzycznego nie jest w konwencji Bolywood oraz zdjęcia.

Warto dodać, że film został zakazy w większości prowincji Pakistanu, a seanse w 3 miastach zawierały ocenzurowaną wersję filmu.