Na ten film ostrzyłem sobie ząbki od dłuższego czasu i gdy go w końcu zobaczyłem, to ... jestem zachwycony. Nie jest to - co prawda - poziom Matriksa, ale jednak lepszy od Atlasu Chmur. Pierwsza scena filmu z widokiem na układ Jowisza spowodowała opad kopary. W jakimś sensie, jest to wyznacznik czasów. Do tej pory, w kinie SF, wizja reżysera musiała się zmagać ograniczeniami technicznymi. Przykład jednak Grawitacji, czy Interstellar pokazuje, że reżyserzy nie mają już takich ograniczeń. Praktycznie wszystko co sobie uwidzą, spece od CGI są im wstanie dostarczyć. Cała sztuka polega na tym, aby tego CGI nie było widać, żeby płynnie komponowało się z filmowaną rzeczywistością. I w tym filmie tak jest. Animacja postaci, kreacja światów jest niesamowita. Oszałamia swoim rozmachem. Dla takich widoków chodzę do kina.
Ale rodzeństwo Wachowscy to nie tylko efektowna oprawa. To także historia z drugim dnem. Zaskakują mnie oskarżenia o badziewny scenariusz. Chyba oglądający nie potrafią "czytać" między wierszami. Dla mnie, zaprezentowana intryga była fascynująca. Ziemia jako pole uprawne - tego w świecie SF jeszcze nie spotkałem. W tym kontekście, rywalizacja pomiędzy trójką rodzeństwa, a odrodzoną matką jest niczym "Gra o Tron" w galaktycznym Westeros. Idzie na noże, bo w świecie, gdzie wszystko jest możliwe, jedyne czego brakuje, to czasu. Życie bowiem jest za krótkie i trzeba je za wszelką ceną w nieskończoność wydłużyć. A cena potrafi być za to naprawdę wysoka. Chyba pierwszy raz zdarzyło mi się żałować, że film nie jest adaptacją jakiejś książki. Bardzo chętnie przeczytałbym dalszy ciąg tej historii. Mam więc nadzieję, że film osiągnie sukces i będę się mógł wybrać na kolejną część.
Podsumowując, film jest solidnym dziełem "space opera". Dla mnie, jako miłośnika takiego rodzaju kina, była to pozycja obowiązkowa. I się nie zawiodłem.