Co wy z ta muzyką macie. Nowy motyw główny jest bardzo ładny i łatwo wpada w ucho. Muzyka moim zdaniem stoi na wysokim poziomie.

Przed wizytą w kinie przesłuchałem cały soundtrack, pomyślałem sobie: "zobaczymy, jak to zadziała w kinie". Nie zadziałało. Jakiś tam autorski main theme się pojawia, ale w trakcie seansu towarzyszyło mi dziwne wrażenie, że już w jakimś filmie coś bardzo podobnego słyszałem. No i niestety nie było to na tyle charakterystyczne, bym mógł zapamiętać, do tego dosyć mocno gryzło się z kompozycjami Williamsa.
Mogło być o wiele lepiej, bo np. przeróbka motywu z jedynki, jaką wyraźnie słychać w jednym ze zwiastunów, była świetna.

No i niestety uważam, że cały finał muzycznie dla mnie leży i kwiczy.

Ps. Zdziwiłem się, że ktoś jednak to przeczytał i skomentował. Do tego w tak krótkim czasie! Dlatego dziękuję :)

A nie ma sprawy ;)
Dla mnie soundtrack trzyma poziom a ten nowy motyw główny bardzo mi się podoba ;)

Mi też

Np. w końcowej scenie ;)

Nom :)

P.S. W trzeciej części kto i jak pokonał Spinozaurs(jak ja go nienawidzę...) bo zaponniałem

Nikt go nie pokonał ;)

Zawsze to o wiele lepsze niż to co sprofanował w roku 2001 Don Davis. Ja już kilka razy oglądałem zarówno film jak i słuchałem soundtrack i podzielam pewnego rodzaju gorycz i rozczarowanie odnośnie kompozycji Giacchino . Williams miał więcej przejść muzycznych i potrafił się bawić orkiestrą. Kompozytorowi muzyki do Jurassic World brak po prostu jeszcze doświadczenia Johna. Jak się zetknie taką kompozycję jak "Sarah Rescuing"z the Lost World w porównaniu z "Costa Rican Standoff" to widzi się tę różnicę. Jednak nie jest aż tak źle, bo partytura sama w sobie jest właśnie kolejnym puszczeniem oka do fanów poprzedniej odsłony. Taką aluzją np jest motyw muzyczny Indominusa z przejściem muzycznym waltorni i fagotu, który jest w tej części odpowiednikiem motywu muzycznego raptorów Johna Williamsa.
motyw Indominusa
https://www.youtube.com/watch?v=W83pEzt9bUc

motyw raptorów

https://www.youtube.com/watch?v=YKRnEOUxZm0

"3. Ostatnią wadą jest MEGA WKURZAJĄCY wątek rozwodu rodziców bohaterów dziecięcych. Wątek, który pojawia się w zasadzie po to, by kontynuować "dobre" tradycje (serio? we wszystkich 4 częściach musi pojawić się widmo niepełnej/ rozpadającej się rodziny?!) i w przeciwieństwie do poprzedników- jest zupełnie niepotrzebny. Ba! Nawet nie ma rozwiązania! Nie dowiedziałem się, co w końcu z tymi rodzicami jest (choćby mnie to cokolwiek obchodziło...), więc po cholerę musiałem patrzeć na sceny w stylu "nasi rodzice się rozwodzą, a ty jesteś głupi, bo latasz za spódniczkami, bu!"."

Cóż, takie są zasady gatunku określanego nieformalnie jako "dino-drama". Bardzo częsty motyw, nie tylko w serii Jurassic Park. Moim zdaniem wątek ten został zadowalająco rozwiązany, gdyż na końcu filmu widzimy, jak dwójka rodziców biegnie do dzieciaków w rozpaczy. To co dalej będzie, łatwo się domyślić, przecież może być tylko lepiej po tych wszystkich wydarzeniach na Nublar.

Jak dla mnie soundtrack jest bardzo dobry. Całkiem dużo nowych tematów, porządny actionscore, główny temat przewodni nie sprofanowany jak to było w JP3 i bardzo ładnie wkomponowany w nowe kompozycje, nowy temat przewodni wpada łatwo w ucho tak jak temat przewodni z The Lost World: Jurassic Park (w Jurassic Park 3 nie było praktycznie żadnego nowego tematu przewodniego). A do tego pompatyczne "hymny" pod tło na ulicach i w kolejce w parku.

Też po pierwszym przesłuchaniu był dla mnie bezpłciowy, ale w miarę jak obejrzałem drugi raz film i przesłuchałem na osobności całość, to stwierdzam, że jest bardzo dobry, jeśli się go słucha jako połączenie wszystkiego co najlepsze brzmieniowo w Jurassic Park i The Lost World, ale skompresowane do jednego albumu.

Może masz rację i kolejny seans sprawi, że muzyka jednak mnie bardziej przekona do siebie. No ale nie będzie to już miłość od pierwszego "usłyszenia" ;) Chociaż rzeczywiście podczas pierwszego seansu wiele może umknąć naszej uwadze. Gdy już jest się zaznajomionym z dziełem, można się zacząć skupiać na detalach.

Co do rozwodu rodziców- w jedynce to tylko jedno zdanie w scenariuszu, w trójce poświęcono temu wiele uwagi i te wszystkie problemy rodzinne były po prostu częścią historii, tutaj... No, jest przynudzający dialog, do tego chyba to najgorsza scena pod względem aktorskim, jeśli chodzi o młodych. Po prostu ten epizod był dla mnie wciśnięty na siłę.
No i ten niewykorzystany potencjał Omara Sy. W jedynce każdy bohater, któremu przychodzi zmierzyć się z dinozaurami, miał wystarczająco dużo czasu ekranowego. Informatyk, prawnik, Arnold grany przez Samuela L. Jacksona. Omar Sy, rozpoznawalny gość (nie to, co S.L.J. w 1993 roku), a ma kilka linijek dialogowych? Nie czepiam się gościa z "Zycia Pi", bo jego bohater stosunkowo szybko... No, wiadomo co. Ale i tak ma kilka fajnych scen, w których zaznacza swoją obecność, np. dialog z Henrym Wu.

Aha, jeszcze jedno, o czym zapomniałem w pierwszym poście. Odświeżając sobie całą serię (mam 4-dyskowe wydanie kolekcjonerskie- pochwalę się, a co!) doszedłem do wniosku, że Spinozaur jest świetnie pokazany w trójce. Sceny z atakiem na samolot, gdzie mamy i modele i fenomenalnego animatronicznego dinusia, to kawał znakomitej reżyserskiej roboty. Chyba czegoś takiego mi właśnie brakowało w JW.

Głównym problemem chyba całej serii Jurassic Park, wliczając w to najnowszy film, jest właśnie montaż i powstałe przezeń dziury fabularne. Daje się to odczuć w Jurassic World tym, że film po prostu zawiera mnóstwo postaci i bardzo dużo się dzieje w sporej ilości miejsc. Wszystko jest wręcz napakowane w zaledwie 2 godziny czasu trwania. Po pierwszym seansie odczułem straszny niedosyt i zażenowanie tym, że wątki wielu postaci zostały tak strasznie poucinane. Najgorzej było z postacią Katashiego Hamada, przywódcę oddziału ACU, którego sprowadzono w zasadzie do statysty krzyczącego "IT CAN CAMOUFLAGE!". Wielkie marnotrawstwo, gdyż ta postać aspirowała w zasadzie do takiego nowego Muldoona. Mam nadzieję na to, że zostanie wydana rozszerzona edycja filmu na Blu-ray z wszystkimi wyciętymi scenami.

No właśnie. Gdy poznajemy grupę ACU, to kamera co chwilę robi zbliżenia na niego, jest kilka takich ujęć, nawet przed pokazaniem oddziału w dżungli. A potem bach i po dowódcy. Trochę to niezgodne z przyzwyczajeniami i oczekiwaniami widza chyba :P

A co powiesz o opiekunce do dzieci? Scena z jej udziałem przebiła wszystkie inne :)

W kinie scena jej fruwania i pływania robiła piorunujące wrażenie. Jednak po upływie czasu stwierdzam, że moją ulubioną sceną akcji jest finał z udziałem... Wiadomo kogo :D I jest to jeden z niewielu finałów blockbusterów ostatnich lat, który jest absolutnie fantastycznie nakręcony.

Nie moge się zgodzić z:
"W jedynce mieliśmy dla odmiany Tima, który w finale, zamiast ruszyć dupę i podać Grantowi karabin, wolał pilnować krzesła i patrzeć jak siostrunia hakuje komputer! Do tego fakt, iż bohater grany przez L. Jacksona nie potrafił sobie z tym poradzić, a nasza domorosła hakerka potrzebowała do tego... dwóch kliknięć myszki? Eh.."

Po spotkaniu z Rexią i raptorami w kuchni każdy 10-latek potrafi myśleć logicznie. Ludzie po kolizji (nie mylić z wypadkiem gdzie są ranni) drogowej wpadają w większy szok niż Tim w JP.
Arnold (Jackson) nie radzą sobie z kompem bo ten jest zabezpieczony przez Nedrego, dopiero jak Ellie resetuje zasilanie (co dezaktywuje zabezpieczenia Nedrego) można coś zdziałać.

Słuszna uwaga, nie pomyślałem o tym :) Masz zupełną rację, dziękuję.

co ty pierdzielisz w jedynce, czy tam trójce też zatrzymali się przy kupie jakiegos dinozaura bo był chory taki sam motyw

Po pierwsze- trochę grzeczniej, bo polski jest zbyt pięknym językiem, by swoje wypowiedzi babrać sformułowaniami typu "pierdzielisz".
Po drugie- chodzi o logikę zachowania bohaterów. W jedynce rzeczywiście była taka scena, ale to było przed tym, gdy dinozaury zaczęły zjadać ludzi :D nikt nikogo nie gonił, zatem bohaterowie mogli sobie prowadzić nawet filozoficzne rozważania na temat układu wydalniczego chorego dinusia i nie byłoby w tym nic strasznie głupiego.
W JW z kolei- zamiast CZYM PRĘDZEJ szukać dwójki dzieciaków, parka głównych bohaterów po prostu sobie płacze nad padłymi gadami, mimo że w dokładnie tym samym czasie osobom, po które teoretycznie pojechali, grozi olbrzymie, śmiertelne niebezpieczeństwo. Mam nadzieję, że dostrzegasz tę jakże subtelną różnicę :)

Ja to tłumaczę sobie fatalną reżyserią - trzeba było wkleić jakiś powod, dla którego Owen i Claire nie dotarli do żyrosfery zaraz po ataku Indominusa, bo by go jeszcze spotkali, a trzeba było dać mu jakieś 2 minuty aby się oddalił zarówno on jak i chłopaki. Jak już wspomniałeś we wcześniejszym poście - Spielbergowi nikt nie jest w stanie dorównać, on jest w stanie widzowi sprzedać wszystko nawet kit, czego nie można już powiedzieć o pozostałych reżyserach.