Borys Szyc i Tomasz Karolak. Oczywiście, nie ma to jak parka cudownie utalentowanych polskich aktorów, elity i dumy naszego narodu, je suis desole!, która po raz kolejny postanowiła utrwalić najwstrętniejszy zarys polskiej obyczajowości i intelektualnej nędzy, niestety.
Gra aktorska obu panów natrętnie przywodzi na myśl Jasia Fasolę, który gdzieś zapodział swój humor i urok. Nie można rzucić się głową w gówno, a potem mówić, że ma się dystans do siebie, do filmu, do gówna. To nie jest kwestia dystansu.
Założeniem Piotra Czai (scenarzysty) było, parafrazuję, ośmieszyć prostytuujące się kobiety, przedstawić świat patologicznej wręcz rozpusty i wmówić nam, widzom, że powinniśmy śmiać się razem z nim. Uprzedmiotowienie człowieka nie jest dowcipne. Piotr Czaja doszukał się nawet w swoim filmie jakiegoś "morału", jakiejś moralności, mianowicie "dobrego seksu i miłości nie znajdziesz - drogi widzu - w agencji towarzyskiej, lecz w łóżku ze swoją małżonką". Błyskotliwy człowiek, ale zdaje się nie rozumieć jednej rzeczy - nie każdy mężczyzna wyraża swoją męskość szeregiem interpunkcyjnych wulgaryzmów, litrami wódy, atawistycznym pociągiem do kobiecego ciała. Przecież fabuła w głównej mierze porusza najniższe rejestry seksualności człowieka, uwydatnia marnym dowcipem te przerażające, najbardziej prymitywne miejsca w ludzkiej psychice. Owszem, to jest temat na film ("Pianistka", "Milczenie owiec", itd), ale nie w tak miałkiej formie.