Do przerwy: 1:3.

I tak to chyba wygląda na co dzień. Szatan mami ludzi, a ci rzadko znajdują w sobie siłę, aby mu się oprzeć. Mnie jednak coś innego zainteresowało. Otóż w tym filmie Szatan miał sumienie, a Bóg nie... To mną wstrząsnęło. Szatan nie był szczęśliwy ze swych niecnych uczynków, chciał ich zaprzestać, ale Bóg mu dalej kazał czynić źle. Była to niby kara, ale kto tak naprawdę został ukarany, jeśli nie ludzie? To oni sami wystawiani byli na próbę i najczęściej błądzili.

Kto jest gorszy: ten, kto wydaje rozkaz, czy ten, kto rozkaz wykonuje? Hitler czy hitlerowcy? Bóg czy Szatan? To straszne, że takie rzeczy trzeba w ogóle rozpatrywać, ale umówmy się, że filmowy Bóg nie był najmilszym gościem. Może i w jego poczynaniach był sens: odsiać ziarno od plew, dobrych od złych. Jednak teraz sobie myślę, że ludzie mają więcej predyspozycji, aby ulegać pokusom, niż żeby się im oprzeć. Targają nami namiętności, których nie rozumiemy ("ślepa miłość"), mamy swoje idee, które burzymy, gdy wchodzimy w dorosłe życie ("wyścig szczurów") - życie jest takie, że jeśli chcemy jako tako egzystować, musimy w wielu aspektach przystosować się do narzuconej roli. Nie ulega też wątpliwości, że jesteśmy istotami słabymi i ułomnymi. Chorujemy fizycznie i cierpimy psychicznie. I jeszcze Szatan-zwodziciel do tego... Cóż nieprawdopodobnego jest w upadku tak słabej istotki jak człowiek? A po upadku co? Wieczne Piekło? I to jest sprawiedliwość?