Pewna żeńska wycieczka z powodu technicznej usterki autokaru skazana zostaje na pobyt w zamku na odludziu. Tymczasem z pobliskiego szpitala psychiatrycznego właśnie uciekło czworo pacjentów, którzy po pewnej eksperymentalnej terapii, wierzą że znajdują się wewnątrz snu. Oczywiście owa „senna” droga prowadzi ich wprost do azylu dziewcząt...

To mógł być naprawdę niezły niezależny slasher - bezbronne uczennice zamknięte w jednym budynku z kilkoma psychopatami stanowią wystarczająco intrygującą podstawę. Niestety, porcja przemocy jest niezbyt sycąca, idiotyczne dialogi ranią uszy, a pocieszne zwroty akcji i koszmarne aktorstwo (zwłaszcza żeńskiej części obsady) skutecznie psują uroki wycieczki. Twórcy nie poprzestają na tych smaczkach - znajdziemy tu jeszcze szczyptę czerstwego humoru i przaśnej filozofii. Widać tu także inspirację „Mechaniczną pomarańczą” (w wyglądzie i zachowaniu czarnych charakterów), co dla wielu jest.. największym grzechem Birkinshawa. Pomijając nadmiar dobrych chęci fabularnych, trzeba przyznać że strona wizualna filmu sporo nadrabia - niedoświetlone, klaustrofobiczne wnętrza i zamglone plenery, dynamiczna praca kamery czy kolorystyczne kontrasty (biel ubioru zarówno ‚aniołków’ jak i ‚diabłów’) sprawdzają się świetnie. Na plus także interesująca quasi-jazzowa ścieżka dźwiękowa. Mogło być lepiej, choć klimatu nie można filmowi odmówić. 5 lub 6/10.