Ja pomimo 34 lat na karku tez się rozsypałem przy tym filmie. Nie wiem czy jeszcze kiedyś go obejrzę, ale na pewno wyrył się w mojej pamięci już na dobre.

Miałem podobnie. Za pierwszym razem nie zrobił na mnie dużego wrażenia, obejrzałem niezbyt uważnie, za bardzo skupiając się na relacji głównych bohaterów nie wyłapałem takich smaczków jak wzmianki o nożowniku czy fakt przekazania listu pożegnalnego przez Sakurę jej mamie w szpitalu. Za drugim razem... jeśli tak to można nazwać. Cóż odbiór miałem dużo bardziej intensywny, bo postanowiłem przetłumaczyć angielskie napisy na nasz język, co zajęło mi ponad 10 godzin, przy tłumaczeniu końcówki, kiedy Haruki czytał pamiętnik w domu Sakury, łezki same pociekły po policzku i pojąłem geniusz tego filmu. Jeden z najlepszych, o ile nie najlepszy jaki w swoim życiu obejrzałem, a mam już 45 lat i filmy oglądam nałogowo prawie codziennie.