W społecznym odczuciu nie ma nic gorszego niż starość spędzana w szpitalu czy domu opieki w otoczeniu równie niedołężnych starszych ludzi, samotne cierpienie wśród obcych przecież osób. Człowiekowi zostaje wtedy tylko wspomnienie przeszłości, nie zawsze przecież szczęśliwej, a w perspektywie ma jedynie kolejne cierpienia i coraz większe uzależnienie od innych. Nawet jeśli ci inni są życzliwi i pełni troski, niewielkie to w takiej sytuacji pocieszenie. "Klinika" to przejmująca opowieść o sędziwych i schorowanych pacjentach krakowskiej Kliniki Chorób Wewnętrznych. Nie ma w niej patosu ani histerii, bo przecież to, co oglądamy na ekranie, to tylko kolejny etap życia każdego człowieka, naturalne przemijanie, odchodzenie. Film Tomasza Wolskiego to także zbiorowy portret pacjentów zwykłego polskiego szpitala, świadomych rychłego końca, lecz mimo to zachowujących spokój i godność, a nawet pogodę ducha. Bohaterowie "Kliniki" nie narzekają na swój los, potrafią za to żartować. W rozmowach z lekarzami mówią nie tylko o swoich dolegliwościach, ale też dokonują swoistego bilansu życia przed wyruszeniem w ostatnią drogę.