Kaneto Shindô stworzył niezwykle oniryczny, przepełniony grozą obraz osaczenia, zniewolenia bagienną trzciną. Klaustrofobiczny stan gęstwiny, sitowia, które oplata, obezwładnia potęguje obraz szalejących wewnętrznych wojen w średniowiecznej Japonii. Namiastka odrębności wysepki, otoczonej trzciną daje poczucie bezpieczeństwa ale też przyciąga wszystkich, którzy wojnie powiedzieli nie. Dwie kobiety, teściowa i synowa czekają na powrót syna i męża, skrajna bieda i nędza skłania kobiety do działania, i bestialskich mordów. Złowroga maska samuraja, przypowieść buddyjska, strefa silnego pożądania zaczyna emanować i obsesyjnie, jak w amoku kierować starszą kobietą, która symbolizuje zło, niemal władzę absolutną na wyspie trzciny
Czarno - białe zdjęcia (Hikaru Hayashi) urzekają głębią , grą cieni, świateł i balansowaniem szarości i mroczności, oplata nas z każdej strony sitowie, słyszymy powiewy od delikatnych uderzeń aż po gwałtowne, dźwięk i oprawa muzyczna (Kiyomi Kuroda) stanowi mieszankę eksperymentalną od jazzu, japońskich instrumentów z dźwiękami natury, nieartykułowanymi jazgoty, zgrzyty.