Jednak Geena Rowlands swoją wirtuozerią rekompensuje wszystkie scenariuszowe braki i dłużyzny i gdy tylko pojawia się na ekranie nie da się oderwać oczu. Pomimo całej mojej sympatii do Ellen Burstyn uważam że Oscar w 1975 roku należał się właśnie Rowlands aczkolwiek była to chyba zbyt odważna rola rola jak na tamte czasy. Peter Falk dzielnie dotrzymuje Jej kroku a to nie lada sztuka. Na pewno jeszcze wrócę do tego filmu.