Kobiety w tym filmie mają dużo do sprzątania. Pracują przecież w motelu El Pasajero (Pasażer), w którym goście zazwyczaj nie przebywają dłużej niż kilka godzin. Pokoje nie muszą być specjalnie piękne i umeblowane. Wystarczy łóżko, na którym pary oddają się namiętnościom, niekiedy z dodatkiem alkoholu i narkotyków. Nie widzimy ich i nie słyszymy - dochodzą do nas jedynie jęki i niewyraźne głosy. Dla reżysera goście hotelowi nie są ważni i jeśli pojawiają się w kadrze, to tylko przypadkiem. Goście są dodatkiem do tej "love story", bo jak inaczej można uzyskać pozytywny obraz miłości w miejscu takim, jak to?
Film przedstawia historie czterech sprzątaczek, uchwyconych głównie przy wykonywaniu codziennych, rutynowych czynności. Widzimy jak zmieniają pościel, wycierają lustra i energicznie zmywają fotel, przypominający szpitalny rekwizyt. Gdy pracują, mówią o miłości. Pomimo ich codziennych doświadczeń w pracy, zachowują romantyczne spojrzenie na miłość - tak jakby negatywne obrazy jeszcze bardziej wzmacniały w nich romantyczne wizje, jakby cynizm nie miał do nich dostępu.