Wydaje się, że ten film powstał głównie po to, aby pokazać Polakom, żyjącym w przecież w socjalizmie lat 70., trochę Ameryki, w czym oczywiście nie ma nic złego. Na plus dżinsy Dymnej, bo takie spodnie to dziewczyny zaczęły nosić masowo jakoś dopiero 25 lat później. Fakt, że w latach 70. modne były dzwony, ale akurat te dżinsy były tak bardziej z naszej epoki. Widać też gdzie była wtedy Ameryka, a gdzie my. Scena z pochodu zaczęła być trochę nużąca, ale to pewnie z powodu tego, że realizatorzy tak bardzo chcieli tę Amerykę pokazać widzom. Był lekki wątek rasistowski. Na plus za to lekki wątek antykomunistyczny - że cenzura to przepuściła... Tym lepiej dla filmu. Wstecznictwo Pawlaka było trochę irytujące. Ciekawe, że taki film z polskiej prowincji, jakim był Sami Swoi, doczekał się takiej kontynuacji rodem z nowoczesnego świata, w którym mało co nie wystąpił Jimmy Carter. Interesująca była też scena z pogrzebu, gdzie w trumnie umieścili kogoś, kto musiał być bardzo podobny do Johna, czyli do aktora Zdzisława Karczewskiego, który zmarł sześć lat wcześniej. To musiał być przykry widok dla jego rodziny. Poprzednim dwóm filmom dałem notę 8, tutaj 7, bo trochę się dłużyło. Przykra jest też świadomość, że krótko po powrocie z USA Władysław Hańcza zachorował i zmarł.