"Hołdować takiej sprawie mimo wszystko ciężko."
Hołd moim zdaniem jest dla aktora i reżysera, który odniósł ogromny sukces swoją improwizacją. Co prawda czytałam, że Jan Jönson - szwedzki aktor, bardzo zżył się z więźniami i swoją postawą zmienił ich nastawienie do życia, co jednak zmusza do zastanowienia się, czy system penitencjarny nie powinien bardziej opierać się na uczeniu osadzonych odczuwania emocji, niż na zakazach i nakazach.

Według przekazu Emmanuel Courcola (reżysera i scenarzysty) dla FilmTalk.org w prawdziwej historii jeden z więźniów nie uciekł, odmówił ucieczki, ponieważ zakochał się w strażniczce więziennej (pobrali się wkrótce po odbyciu przez niego kary).

Z pozostałych - jeden zginął w eksplozji budynku w Amsterdamie miesiąc po ucieczce, najmłodszy z nich po rocznym pościgu został ujęty i odbył resztę kary, po czym próbował sił w aktorstwie - ostatecznie został pracownikiem socjalnym wśród nieletnich. Inny przez Hiszpanię uciekł na Kubę, gdzie zbudował swoje życie od nowa, otrzymując amnestię od szwedzkiego wymiaru sprawiedliwości. Ostatni został schwytany krótko po ucieczce, odbył karę do końca.

Jan Jonson, reżyser w prawdziwej historii, wspominał to tak, że krótko po uciecze otrzymał telefon od nich z Hiszpanii. Wynika z tego, że mógł mieć na myśli tylko jednego z nich.

W prawdziwej historii nie było Afrykańczyka, był za to Azjata.

Dzięki za odpowiedź, czyli resocjalizacja w jakimś stopniu się udała, co faktycznie skłania do zastanowienia się nad tym co napisał Twój przedmówca.

Czas filmu to współczesna Francja a nie lata 80 w Szwecji dlatego jest pokazana różnorodność więźniów.