Film nie jest od początku przewidywalny, ponieważ po środkach stylistycznych i realizacji można się spodziewać nieco bardziej rozbudowanego i zaskakującego scenariusza. Wydzielić możemy 2 części - pierwszą, gdzie kobieta jest zagadką i nie wiesz, czy nawet jest kobietą,bo równie dobrze może być człowiekiem-słoniem bądź mózgiem podpiętym do mistycznej maszyny i będącym tylko jej głosem. Druga część to już prostsza zabawa, gdzie wiadomo, że Mistrz się zakochał i tylko kwestią czasu jest wyciągnięcie kobiety z jej własnego więzienia, i można się spodziewać, że szczęśliwego zakończenia nie będzie. Dlatego uważam, że ten film ma przewrotne, drugie, jeśli nie trzecie dno. Na pierwszy rzut oka można się spodziewać, że morałem jest to, że sfałszować można wszystko, nawet uczucia, czego doświadcza bohater. Głębszym przesłaniem jest jednak to, że reżyser oszukuje też widza budową filmu, podając mu na początku zalążek naprawdę tajemniczej intrygi, by skończyć ja w prosty, wręcz trywialny sposób. Zaczyna się genialnie, kończy banalnie, a że to film o oszustwie, to reżyser świadomie przekazuje motto o fałszerstwie w dosyć wyrafinowany sposób - nie akcją, a wrażeniami z odbioru, maniupulując odczuciami odbiorcy. Bez tego aspektu film jest tylko dobry; do genialnego mu jeszcze trochę brakuje.