Forma jest jaka jest, para-dokumentalizm sprawdza się najlepiej w pracy z amatorami. przyznam racje, że męczy i nudzi, ale tak na prawdę nie opowiada o rywalizacji tylko o stałym formanowskim pierwiastku, o jednostce która nie pasuje do świata w którym żyje. ten motyw jest podmiotem każdego filmu formana, pojawia się tylko w innej formie. Dwóch chłopaków którzy są w orkiestrach ale tak na prawdę interesują ich motocykle, dziewczyna która chce śpiewać ale ciągle śpiewa za nisko oraz ta która okłamuje szefa by dostać się do teatru do którego według jury nie pasuje.

film jest złożony z kilku oddzielnych (najpierw Forman nakręcił część z castingiem i trzeba było coś do tego dołożyć, żeby powstał pełnometrażowy film). ten fragment jest dokumentalny, Forman zrobił fałszywy casting na piosenkarkę i to nagrał, dziewczyny myślały, że faktycznie mają szansę, a tu nic z tego.