Film eksperymentalny, pozbawiony akcji. Składa się z kolażu czarno-białych ujęć i chaotycznego monologu z offu.
Jego bohater/bohaterka cierpi na werbalizm, czyli przymus pozbawionej treści paplaniny. Opowiada nam o używanych kosmetykach, fascynacji celebrytami, o snach, fantazjach erotycznych itp. Monolog jest w przeważającej części banalny i nużący.
Ciekawsze są zdjęcia. Dobrze pasowałyby jako teledysk jakiejś nihilistycznej, punkowej kapeli. Powtarzające się motywy to wysypisko śmieci, opuszczone miasto Prypeć koło Czarnobyla, tarzanie się po podłodze, przebieranki grubego faceta za kobietę. Po pewnym czasie niestety i powtarzane po kilka razy ujęcia zaczynają nużyć.
Podsumowując - artystowskie kino dla snobów gustujących w tematyce LGBT.