Henryk za młodu nie był pijaczyną (chyba że w sztukach Szekspira, którymi się scenarzyści Netflixa najprawdopodobniej inspirowali). Henio był gruntownie wykształcony. Gdy jego ojciec został wypędzony z Anglii przez Ryszarda II, pozostał na dworze króla. Jako nastolatek towarzyszył Ryszardowi II w Irlandii. Henryk IV, ojciec Henryka, w końcu obalił Ryszarda II. Jako pierworodny syn króla młody Henryk otrzymał tytuł księcia Walii.

Młody Henryk walczył u boku Henry'ego Percy'ego przeciwko walijskim powstańcom. Potem Percy zwany też Hotsburem zbuntował się przeciwko królowi Anglii. Zginął w Bitwie pod Shrewsbury, zabity przez łucznika w momencie gdy na moment podniósł przyłbicę by zaczerpnąć powietrza. W tej bitwie młody Henryk (miał wtedy 16 lat) dowodził flanką armii króla Henryka IV, swojego ojca.
Nie było więc żadnej solówy i śmierci zadanej sztyletem.

Brat Tomasz nie zginął w Walii, lecz najpierw został gubernatorem Irlandii, potem walczył u boku swojego brata, już króla, we Francji, gdzie zginął dopiero w 1421 roku (w wieku 33 lat) a więc blisko 20 lat po śmierci Percy'ego i tylko rok przed swoim królewskim starszym bratem.

Ojciec Henryka, król Henryk IV, też nie zmarł od razu, lecz 11 lat po bitwie, w której zginął Percy. Chorował, kilka lat przed śmiercią oddał faktyczną polityczną władzę w ręce syna.

Co zaś się tyczy postaci Falstaffa, postaci czysto literackiej, wymyślonej przez Szekspira, również i ją scenarzyści tego nieszczęsnego filmu brutalnie zgwałcili. Oryginalny Falstaff był zabawny, rubaszny, jowialny, tchórzliwy, pełen energii i niedorzecznych pomysłów. Ten filmowy nie ma nawet połowy tego wdzięku, a to co z nim scenarzyści niezbyt uzdolnieni zrobili po koronacji Heńka, to już jest dno, wodorosty i kilka metrów mułu. Bon boty szekspirowskie brzmią zabawnie i dwuznacznie, teksty Falstaffa netflixowego wywołują zażenowanie. Są nader boleśnie gimbusowe.

Bitwa pod Azincourt jest interesująca sama w sobie. Ale nie w tym filmie, gdzie znowu wszystko zbanalizowano. Heniek wykorzystał podmokły grunt a o zwycięstwie zadecydowały oddziały walijskich łuczników, nawet nie wspomniane w filmie. W pewnym momencie Henio podjął decyzję o egzekucji 1500 więźniów, co wzbudziło konsternację w jego obozie. Dobrym zwyczajem bitew średniowiecznych było żądać okupu za rycerzy wziętych do niewoli. O mało nie doszło do buntu, egzekucje zaczęli więc przeprowadzać Walijczycy, nie powiązani z angielskimi i europejskimi uwarunkowaniami. Po prostu strzelali do skrępowanych więźniów. Egzekucja została wstrzymana przez Henia, gdy Francuzi ostatecznie się poddali albo uciekli z pola bitwy.

Poziom dramaturgiczny tego filmu też nie jest zachwycający. Dopiero w finale, francuska małżonka, nadaje jakąś minimalną dojrzałość tej historyjce, wyrażając ahistoryczne przekonanie, że Heniek łatwo dawał się wodzić za nos.
Ale i to jest historycznym nonsensem, bo przyczyny wybuchu tej wojny były dużo bardziej złożone, niż zostało to w tym filmie opisane i były ściśle politycznie wkomponowane w coś, co później nazwano Wojną Stuletnią.

Nie twierdzę, że ten film jest z gatunku fantasy (jak serial Vikings) albo science-fiction (alternatywna rzeczywistość), ale masa przekłamań i uproszczeń czyni z tego dzieła filmik bez głębszej wartości i spójności, i bez chęci opowiedzenia historii uczciwie i rzetelnie. A przecież historia tamtego okresu, sama w sobie, jest świetnym materiałem na scenariusz filmowy. Potrzeba tylko utalentowanych scenarzystów i być może nieco bardziej wymagającej widowni XXI wieku.