Księżna Diana to jedna z największych ikon popkultury, większa niż Madonna i Britney Spears razem wzięte. Dla mnie osobiście 100 razy ciekawszą niż sama Elżbieta II (moze kiedyś doczekam się przyzwoitego filmu na jej temat). Też pamiętam morze kwiatów pod pałacem.

Jednak mimo tej świetnej kreacji Mirren i inteligencji w kreowaniu historii w ?Królowej? wielu rzeczy mi zabrakło. Przede wszystkich większego, bardziej bezpretensjonalnego zagłębienia się w postaci. Oglądając film miałem wrażenie że reżyser za bardzo zapanował nad postaciami nie dając im możliwości samoistnego rozwoju. Niektóre z nich jak sama królowa wydały mi się (mimo wszystko) wybielone, nie pozbawione swej teatralności. To, co była tak silną stroną w ?Niebezpiecznych związkach? tu jest pozbawione wyrazu.

Nie spodobały mi się zdjęcia do filmu. O ile sposób filmowania postaci nie pozostawia zarzutu, to już sam rodzaj zdjęć użytych w obrazie moim zdaniem psuje efekt. Oczywiście jest jak najbardziej uzasadniony, nadaje ?Królowej? ten klimat paradokumentalności, jednak paradoksalnie mi nie pozwolił zagłębić się w opowieść. Może jestem zbyt przyzwyczajony do hollywoodzkich produkcji?

?Królowa? to jeden z tych filmów, który nie sposób nie polecić, a jednak wychodząc z kina nie czułem się usatysfakcjonowany. Ja odbieram ten film jako zgrabny, solidny but z kilkoma świetnymi ozdobami, ale nie na moją nogę.

Nie potrafię zgodzić się z twoją opinią na temat postaci Elżbiety. Moim zdaniem Frears i Mirren poprowadzili postać po niezwykle delikatnej linii. Jeśli mam zarzut do reżysera, to dotyczy on raczej ukazania męża Elżbiety. Większość osób została wyważona, ukazana z szacunkiem (i może ze zbyt przesadną nutą patriotyzmu), natomiast król-małżonek jest bufonem i klaunem wyjętym zupełnie z innej bajki. To był dla mnie zgrzyt i dlatego "Królowej" nie ocenię jako dzieło wybitne czy niezwykłe. Jest to jednak dla mnie bardzo satysfakcjonujące kino.

Zgadzam się w 100%. Mówiono, że ten film piętnuje królową Elżbietę, że jest głosem sprzeciwu wobec skostniałych zasad monarchii. Doprawdy nie wiem skąd te opinie. Frears nie prezentuje wcale takiego łatwego, czarno-białego widzenia świata. Jego film jest niezwykle wnikliwym studium osoby, którą wszyscy znają od tej oficjalnej strony, od uroczystości i publicznych wystąpień. "Królowa" pokazuje Elżbietę jako człowieka z krwi i kości, świadomego jednak ciężaru władzy i konieczności bycia ponad przeciętność i doraźne mody, konieczności trwania na straży tradycji. Kobietę hołdującą wartościom, które w otaczającym ją świecie niewiele już znaczą. Uświadomienie sobie tego faktu jest dla monarchini doznaniem bolesnym, które jednak przyjmuje bez słowa skargi i przystosowuje się do wymogów nowej ery, zachowując jednak swoją godność.
Frears nie wini też świata, że stał się taki jaki się stał, choć pobrzmiewa tam gdzieś w tle krytyka mediów i tego wspomnianego przez torne'a reality-show wokół opisywanych wydarzeń. Ale w końcu to głos młodości, premier Tony Blair jest łącznikiem między królową a społeczeństwem. To człowiek mądry, który mimo świadomości, że królowa popełnia - jak to określa - polityczne samobójstwo zamykając się w swoim świecie i uciekając przed poddanymi, rozumie też motywy jej postępowania. W końcu to z jego ust pada stwierdzenie, które w pełni oddaje dramat Elżbiety - oto władczyni Wielkiej Brytanii musi postąpić wbrew temu co sobą reprezentuje i oddać honory osobie, która wyrzucała jej od najgorszych za pełną oddania służbę swojemu krajowi, a więc za to, co było dla Elżbiety całym życiem i co stanowiło kiedyś najwyższą wartość. Jeśli czegoś w filmie trochę zabrakło, to może właśnie większego skontrastowania królowej z Dianą, która - przy całej sympatii jaką można było darzyć księżną za jej serce i dobroć - nie potrafiła wyrzec się choćby części swojego prywatnego życia dla służby krajowi. Wybór Diany należy zrozumieć, bo nie każdy ma w sobie tyle siły i pokory. Ale na tym większy szacunek zasługuje pełne poświęceń i wyrzeczeń panowanie Elżbiety II.
Frears nie potępia więc królowej. Wręcz przeciwnie - odsłaniając jej ludzką twarz tym bardziej podkreśla trud sprawowania władzy, ciążący na jej barkach. Po seansie nasuwają się skojarzenia z innym filmem o innej, ale jakże podobnej monarchini - "Elizabeth" o Elżbiecie I, w którym młoda, beztroska i pełna życia królowa przechodzi przemianę, by w finale stać się ideałem władczyni, która "została poślubiona Anglii" - całkowicie podporządkowała swe prywatne ambicje, marzenia i całą siebie służbie ojczyźnie. Takie porównanie jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że Frears oddał swoim dziełem hołd Elżbiecie II i całej odchodzącej pomału w przeszłość i niezrozumiałej już dziś epoce.