KRADZIEŻ NA SOUTH STREET z pozoru wydaje się tradycyjną realizacją filmu noir. Kobietę w opałach, która obdarzyła uczuciem niewłaściwego mężczyznę i kieszonkowca z przeszłością łączy tajemniczy mikrofilm, którego zaginięcie miesza szyki komunistycznym szpiegom i komplikuje pracę służbom wywiadowczym. Ta historia miejscami przypomina bardziej ponury dramat społeczny, aniżeli kryminał z wartką akcją, bo ważną rolę odgrywają w niej osoby ze społecznego marginesu, nad których trudami życia w nowojorskiej dżungli pochyla się okazjonalnie Fuller. W tych epizodach szlachetnym blaskiem świeci zwłaszcza Thelma Ritter – ikoniczna aktorka dla wielu drugich planów w noirowych klasykach, z OKNEM NA PODWÓRZE (1954) na czele. Reżyser w filmową tkankę błyskotliwie też włączył charakterystyczne dla tej epoki zimnowojenne fobie i niepokoje, za co skrytykował go sam J. Edgar Hoover, uznając fabułę za antyamerykańską. Ten odbiór wynikał z intrygującej konstrukcji postaci. Na próżno szukać w KRADZIEŻY NA SOUTH STREET jednoznacznie pozytywnych i szlachetnych bohaterów. Nawet ci, którzy walczyli ze spiskiem komunistycznych agentów, byli nieprzyjemnymi, pełnymi wad personami. Ów mrok filmu noir w przypadku tej produkcji też głównie dotyczy ciemnej strony ludzkiej natury, do czego Fuller ma wyjątkowo szorstkie podejście. Widać je szczególnie w scenie spotkania głównej bohaterki i kieszonkowca, gdy mężczyzna stosuje wobec kobiety bezpardonową przemoc fizyczną, od której reżyser bynajmniej nie odwraca wzroku. To nie jest jedyny moment w tym filmie, gdy widz traci pod nogami grunt i poczucie komfortu, co w przypadku KRADZIEŻY NA SOUTH STREET w ogóle się nie zestarzało.