Film, który ogląda się tylko dlatego, że cały czas ma się nadzieję, że za chwilę zacznie być dobry. Minuty mijają i się to nie dzieje, ale oglądamy, bo reżyser jest fachowcem, grają świetni aktorzy (Neeson, Stevens, Harbour, Holbrook), są ładne zdjęcia i walory produkcyjne są wysokiej klasy. Co prawda póki co nie ma nic, co by uzasadniało zatrudnienie tylu fachowców, no ale poczekajmy, może chociaż zakończenie wynagrodzi czas spędzony na oglądaniu.
Niestety, film się kończy, niby ktoś tam zginął, niby ktoś tam rzekomo rozliczył się z przeszłością, ale te wydarzenia sa tak nieprzekonujące, że w końcu orientujemy się, że zostaliśmy oszukani. To jest film robiony totalnie na pół gwizdka, bez mocnego rdzenia, z mnóstwem motywów, z których żaden nie wybrzmiewa: Neeson cierpi z powodu błędu przeszłości - ziewamy; dwóch psycholi porywa ludzi w biały dzień i kroi na kawałki, które następnie rozrzucane są po mieście - smutek i nostalgia; młody czarny, bezdomny geniusz jest na krawędzi stoczenia się w świątek przestępczy i tylko Neeson może mu pomóc - niemrawość i niedobory żelaza.
Znikąd donikąd - taki jest punkt wyjścia i dojścia tego dzieła.