Właściwie, mimo groteskowego zakończenia, to wzruszająca opowieść, o sile miłości: i tej pięknej, ożywijającej, i tej zabójczej - kiedy nie znajduje odpowiedzi u osoby, którą kochamy.
Całość można ująć następująco:
on i ona idealistycznie (Franz i Anna)
on i on idealistycznie (Franz i Leopold)
on i on realistycznie (patrz wyżej)
on i ona realistycznie (Franz i Anna)
on i on tragicznie (Franz i Leopold)
ona, on i ona komicznie (Vera, Leopold i Anna)
Film dotyczy przecież związków uczuciowych oraz granic do jakich może się posunąć osoba kochająca i będąca niemal w stanie uzależnienia od celu swej miłości. Franz (20 lat) stał się "kurą" domową, służącym, kucharzem i kochankiem, aby spełniać zachcianki Leopolda (50). Wszystko z miłości, która u wrażliwego Franza nie wygasła, zaś u starego wygi Leopolda z czasem zamarła i przeszła w jakieś przyzwyczajenie. Podobnie było wcześniej z Verą - początkowo młodym chłopakiem, który dla utrzymania Leopolda poddał sie operacji zmiany płci. Na darmo, Leopold po krótkim okresie zainteresowania, znudził się zupełnie.
Mamy więc z jednej strony wrażliwość Franza, który nie chciał żyć bez miłości, a z drugiej zwyczajność, cynizm i pewną bylejakość Leopolda, który potrzebuje zmian. Nie chodzi mu o miłość, ale pożądanie, zauroczenie. Stąd nawet przy ciele Franza, po uronieniu łezki, popędza Annę i Verę do pójścia do łóżka.
Ozon nie ocenia - pokazuje postawy życiowe, uczucia, refleksje i działania bohaterów. Często irracjonalne, wyrachowane, ciepłe, niezrozumiałe itp. Bo taki jest człowiek: każdy inny.
Dla każdego też "żyć" znaczy coś zupełnie innego.
Spędziłem wspaniale tę godzinkę dwadzieścia!