idea kina bezpośredniego wiecznie żywa! a przynajmniej do momentu zatrzymania się świata - będącego przeciwieństwem narodzin z prologu finału..

interwencyjny, smutny, cicho popłakujący; przywodzący na myśl wczesne dokonania zadaszonych koszmarów fredericka wisemana z lat siedemdziesiątych (Primate z '74, Meat z '76, po prawdzie to co winno być najbardziej naturalną rzeczą na świecie - wybieg krówek na łąkę jakoś mniej więcej w połowie - przyjmuje się tu z zaskoczeniem jako wybawienie, cudowne ocalenie skąpane w słońcu, w poetyce snu, chwilową ucieczkę z więzienia ściśle w myśl zasady samuela becketta: światło świeci przez chwilę, a potem noc, znów noc); jadący praktycznie na samych zbliżeniach, kręcony wyłącznie z poziomu głowy, dosłownie z poziomu pięknych, wielkich, smutnych oczu tytułowego bohatera niemy spektakl jednego aktora od którego oczu własnych oderwać zgoła niepodobna.. choć kręci się, ślini, burzy, parska, sapie łamiąc jednocześnie wszystkie podstawowe zasady kina dokumentalnego łącznie z gapieniem się w kamerę i bezwiednym zaburzaniem czwartej ściany.. jedyny w swoim rodzaju, wspaniały!