Na daczy pod Odessą autor filmu odnalazł stare klisze fotograficzne należące do jego dziadka – ukraińskiego filmowca Leonida Burłaki. Stanowią one bogaty zapis jego pracy i życia codziennego w czasach ZSRR. Oglądając zeskanowane zdjęcia, sędziwy mężczyzna wspomina tamtą rzeczywistość i radzieckie kino. Fotografie ze zdartą emulsją, podobnie jak niszczejące w archiwach taśmy filmowe, stają się odpowiednikiem blaknącej pamięci. Poprzez te zdjęcia i prywatne materiały kręcone przez Burłakę na przestrzeni kilkudziesięciu lat dokument próbuje ocalić jego życie od zapomnienia.