Tak prawdę mówiąc, to pierwszy raz od dawna a jestem szczerze zafascynowany kinematografią, końcówka dosłownie wbiła mnie w fotel. Bill strzelający we wszystko co się rusza w rytm groteskowej opery? Totalna ekstaza. Bill celujący przez samego siebie w przeciwnika? Woah. No dosłownie cała akcja po powrocie z Zaświatów kompletnie mnie rozwaliła i trzymała cały czas w napięciu, pomimo oczywistego wyniku końcowego. Wiadomo, Eric Draven wybije każdego, co do jednego, dokładnie tak jak powiedział. Ale w jaki sposób? Bezwzględny, brutalny, naturalistyczny, ale kontrastując ze scenami z opery, bardzo… finezyjny.

Sama budowa świata przedstawionego w filmie jest ciekawym rozszerzeniem do poprzednich odsłon. Widzimy Zaświaty j.w., Eric ma realnie, fizycznie z nimi kontakt. W momencie jego „przemiany”, mamy elementy dark fantasy. Gdy powraca, to już kompletna rozróba.

Film ma definitywny podział na segmenty, dostajemy dłuższe backstory Erica i Shelly. Tutaj mam mieszane odczucia i chcę dlatego dopiero teraz się skupić na mojej ocenie tej „gorszej” części fabuły. Relacja między głównymi bohaterami wydaje mi się dość płytka, zabrakło mi też w sumie… czegokolwiek o nich? W sensie realnie dwa zdania może poszły na temat ich przeszłości a skoro ten segment tak bardzo został rozbudowany to fajnie byłoby trochę pogłębić te postacie. Szczególnie, że Eric Billa Skarsgårda naprawdę ma niesamowity potencjał.

Design na początku naprawdę mnie odstraszył, ale udało mi się do niego przekonać i w sumie mega mi się podoba makijaż. Trzeba tu zaznaczyć, że dużo sensu jest w tym, że jest taki „nieidealny”, bo chłop jest jakby załamany psychicznie, więc wziął co miał pod ręką i napaćkał w przypływie fali obłędu. To podobna sprawa jak z makijażem Batmana Roberta Pattinsona. Po prostu jest to realistyczne, bo te specyficzne kreski u „Kruka” a powiem to jako osoba, która sama wielokrotnie już cosplay’owała postać Erica - są cholernie trudne i wymagają bardzo mocnej precyzji. Także mi wizualnie przypadło osobiście do gustu plus zwyczajnie jest to dosyć praktyczne i tyle.

Rozumiem, że oceny będą leciały w dół, no i nie jestem też krytykiem filmowym, by brać moją niezgrabną opinię pod uwagę. Jednak mimo wszystko, tak podsumowując, serio nie jest źle. Myślę, że mocno subiektywnie na to patrzę, ale dla mnie to 8/10 i w sumie nie potrafię zaniżyć tej oceny. Sam fakt, że jest to chyba najbardziej „komiksowa” odsłona też daje sporo do myślenia.