Gdy pierwszy raz zobaczyłem Ricka Cohena (Don Wilson), który właśnie prowadzi lekcję matematyki, nie miałem złudzenia co do niego. Ot, typowy beznadziejny nudny belfer. A kiedy na widoku pojawaił się jego sny Chris (Jon Patrick White) i pozwolił się szantażować dwóm bubkom ze szkoły, nie miałem złudzień, że jest nieodrodnym synem swojego ojca. Okazało się po chwili, że nie dosć, że Rick jest jaki jest, to jeszcze przez ostatnie ładnych kilka lat nie interesował się swoim synem i gdzieś latał. A teraz usiłuje go wychowywać. Nie ma się więc co dziwić, że Chris wkurza sę na swojego starego. Ale pewnego dnia zmienia się ich całe dotychczasowe życie. Zaczęło się od uzbrojonych po zęby bandziorów, którzy zaatakowali dom Cohenów. Rick poradził sobie z ekipą silnorękich nadspodziewanie dobrze. Wymierzył kilka ciosów pięścią, łokciem, poprawił z obuwia oraz spluwy i ukatrupił w ten sposób kilku facetów. Syn, rozdziawił gębę w zachwycie. Ale to nie koniec. Rick udaje się do siedziby CIA rozpytując o gościa nazwiskiem Powell. W końcu go znajduje. A prawda wychodzi na jaw. Powell to były szef Ricka, a właściwie Georgea McLeoda, bo takie jest jego prawdziwe nazwisko, z czasów, gdy tyen jako agent CIA działał we Włoszech. Teraz widać ktoś chciałby wywrzeć na Ricku pomstę za jakieś zdarzenie z tamtych czasów. Szef obiecuje umieścić go i Chrisa w bezpiecznym miejscu i rozejrzeć się w branży.Ale nic więcej. Mimo wszystko bezpieczne miejsce CIA nie jest dość bezpieczne, bo nowa ekipa silnorękich przypuszcza kolejny atak. Rick jak zwykle daje sobie radę, ale zamiast liczyć na kumpli z agencji musi teraz liczyć na siebie.