"Octane" to zdecydowanie kino klasy B. Mimo to o niebo przewyższa niektóre z produkcji, które w tym roku trafiły do naszych kin. Dość prostymi środkami udało się reżyserowie to, co nie udaje się wielu artystycznym, ambitnym filmom. Oto dostajemy się w sam środek koszmaru. Nic nie jest takie, jak nam się na początku wydaje. Choćby początkowa sekwencja. Najpierw zamknięte oko, po którym ścieka jakaś substancja. Co to jest? Zaraz potem widać: to wypadek. Widzimy rannego i dwójkę, która próbuje go ratować. Tylko dlaczego zaklejają mu usta taśmą? I tak przez cały film. Praca kamery, oświetlenie, postaci. Wszystko to buduje skomplikowaną piramidę prawdy i fałszu. Do tego muzyka Orbital wzmacnia tylko nastrój zagmatwania. Jesteśmy w środku delirium głównej bohaterki. Nafaszerowana lekami nie rozróżnia, co jest prawdą a co iluzją. Ile z tego, co widzi dzieje się naprawdę? Do niemal samego końca pozostaje to zagadką i jedną z najsilniejszych stron filmu. Do tego jej córka faszerowana narkotykami, bombardowana miłością, staje się uległą nowicjuszką dziwacznej sekty.
Marcus Adams, dla którego "Octane" jest dopiero drugim filmem, tworzy całkiem udany nastrój rodem z Lyncha. Jednak bez przesady. Do Lyncha to mu jeszcze dużo brakuje. Widać, że Adams ma wyobraźnię. Problem jednak w tym, że wyobraźni tej nie potrafi jeszcze nadać wyjątkowej filmowej oprawy. Stąd obok ciekawych rozwiązań, mamy sporo filmowych kalek. Cały film staje się przez to w jakiś sposób słabszy. Jakby obraz, nastrój było przefiltrowane przez grubą, zabrudzoną szybę. Czuć potencjał filmu i tyle. Chciałoby się ten film polubić bardziej, jednak nie daje się.
Mimo wszystko nazwisko zapamiętam i kto wie, za jakiś czas może z niego "wyrosnąć" naprawdę ciekawy reżyser.