Mało który reżyser może się pochwalić takim debiutem. Kutz szkicuje już swój styl, ma okazje pokazać się w różniej konwencji (przez nowelowy charakter filmu) i korzysta z rewelacyjnej obsady, która dostaje niegłupie zresztą dialogi. Jest to pozycja zdaje się idealna by rozpocząć przygodę z reżyserem. Jeszcze nie tak charakterystyczna dla niego jak "Sól ziemi czarnej", ale już bardzo reprezentatywna.

Swoim zwyczajem muszę się do czegoś przyczepić i wydaje mi się iż dwa pierwsze epizody nie są dopełnionymi opowieściami. Czas ekranowy poświęcają głównie wstępowi i zakończeniu jakie w nich wybrzmiewa, lecz zdają się nie mieć środka. Niby ukazują różne oblicza powojennej rzeczywistości, ale dopiero ostatni segment zatytułowany "Wdowa" zdaje się kompletny. Tutaj od początku do końca wykorzystano paletę możliwości. Ukazano pogłębiającą irytację bohaterki własnym statusem oraz coraz ostrzejsze reakcje mieszkańców wsi w jakiej się znalazła. Dlatego tę część lubię najbardziej, nie ujmując oczywiście znakomitych pomysłów na resztę. Tutaj po prostu wszystko wybrzmiało tak jak powinno.